-
Un velero de escumas
deixa un ronsel no mar.
A derradeira rosa
terá que ser a rosa de cen follas,
a rosa azul dos ventos...
Falaremos entón,
tí fumando a túa pipa.
Eu fumándome a vida,
Capitán.
-
7 comentarios:
Oh Capitán, mi capitán...
´
El barco ha sobrevivido a todos los escollos,
(.../...)
Más,¡oh corazón!, ¡corazón!, ¡corazón...
Pero no es Walt Whitman sino Manuel Antonio quien lo ha inspirado...
Todo el verano he escuchado gallego, portugués...Te recomiendo a una poeta gallega llamada Maria do Cebreiro. NO sé si la conoces, merece mucho la pena.
Apertas e bicos
¡Cánto me gustan estes versos...!
Teñen o arrecendo salgado do mar e doutros versos de Manuel Antonio. E lémbranme, agás, un poema de Xosé María Díaz Castro que din:
Chorar, chorar, méntrelo barco rompe
contra o solpor, na noite!
A túa pipa non verán meus ollos
fumegar mais;
a túa risa, para sempre inmenso
abrente na mar.
Lume che din, cinza me queda. Cinza, capitán!
Sola a sirea do teu barco
toda a eternidá.
Fume nos ollos, area fría
nas miñas maus.
I en boca que perdín a longa pipa
fumando a miña vida, capitán.
Chorar, chorar,
coma sempre choraron as mulleres,
ai, capitán, con barcos ou sin eles.
Gracias.
A UNNOMBREFALSO, porque su presencia en mi blog siempre me provoca alegría.
A El detective amaestrado, porque gracias a él conseguí los libros de Javier Cánaves y una livrería, Versus, en la que me siento muy cómoda. Volveré a seguir su consejo.
A mi hermano ALBERTO TABOADA, porque le gustan los mismos versos que a mí y por su recordatorio de un poema y un poeta que tenía olvidado, aunque mi subconsciente lo recordase. Y también por quererme.
Perdón por lo de "livrería". Fué una errata. Librería quise decir.
Perdón por "agás", é xustamente o contrario: "e tamén...".
Publicar un comentario